Vier weken ben ik bezig, en ik heb vooral al ten volle geprofiteerd van wat ik het grootste voordeel van mijn nieuwe carrièrestap noem: alles kan van overal. Ik werkte vanop een trein, publiceerde mijn eerste blog vanuit Parijs en as we speak zit ik te schrijven op een bankje onder de bomen. Sure, daar zijn vast ook ook nadelen aan verbonden (hallo muggen), maar ik vind het nog steeds behoorlijk ideaal. Verder deed ik deze twee weken heerlijk rustig aan, zocht ik naar manieren om het bestaan van Studio Lot bekend te maken en hakte ik visitekaartjesknopen door.
Het is nog steeds zoeken (wordt dit een constante in al mijn dagboekblogs, ja of nee? Place your bets in de comments), maar ik begin mijn draai te vinden. Maar waar hou ik mij zoal mee bezig? Wel, de laatste weken heb ik mijn tijd en energie vrij consequent verdeeld over vier grote pijlers.
Groei, netwerkje, groei!
Ik denk dat ik de laatste weken meer tijd heb gespendeerd op LinkedIn dan tijdens de rest van mijn leven opgeteld. Interessante mensen opsnorren en volgen (of stalken, naargelang hoe je het bekijkt), contacten leggen met mensen die ik uit het oog verloren was, op elke mogelijke ‘copywriter gezocht’-post springen en de stiel afkijken van mensen die deel uit lijken te maken van het LinkedIn-meubilair. Zijn wij al vrienden?
Het idee erachter is simpel: hoe meer mensen weten wie ik ben en wat ik doe, hoe groter de kans dat ik hier blijvend mijn geld mee kan gaan verdienen. Dan mag ik het nog zo vervelend vinden om mezelf de hele tijd ‘op te dringen’ – want zo voelt het – het lijkt wel te werken.
Wie netwerken zegt, zegt natuurlijk ook visitekaartjes, en ik zou mezelf niet zijn als ik er gewoon liet drukken. Dus heb ik een stempel besteld (hierzo) om daar handmatig mijn eigen kaartjes mee te maken. Zodat ik gerechtvaardigd kan stempelen tijdens mijn werkuren. En daarbuiten.
Schaamteloos verkopen*
*mezelf beleefd voorstellen
Deze bezigheid ligt in het verlengde van ervoor zorgen dat iedereen op LinkedIn mijn naam kent. Antwerpen zit namelijk vol getalenteerde agencies en designbureaus die heus wel eens een copywriter nodig hebben. En het zou fantastisch zijn als zij dan aan mij denken. Dus heb ik mijn portfolio lekker brutaal in tientallen mailboxen (en binnenkort ook brievenbussen, you never know) gedropt. Baat het niet, dan schaadt het niet.
En ten slotte probeer ik – voor wie niet op LinkedIn of in een agency zit – ook wat tijd en moeite te stoppen in mijn personal brand zoals dat dan heet, door actief te blijven op Instagram en natuurlijk hier, op mijn blog. Niemand ontsnapt aan mij, niemand.
Het eigen project
Maar ik ben geen geboren verkoper en als ik mezelf hele dagen moet gaan pluggen, word ik onnozel. Dus heb ik een alternatieve tijdsbesteding achter de hand. Tijdens mijn arbeidsongeschiktheid ben ik namelijk begonnen met een gigantisch schrijfproject, in de eerste plaats voor mezelf, in de tweede plaats misschien ooit voor een publiek. Als ik daar traag maar gestaag aan verder kan werken tussen het droppen van mijn naam door, krijg ik het misschien nog voor mijn pensioen (dat is geen ding voor zelfstandigen zeker?) af.
Nooit te oud om te leren
De rest van mijn tijd vul ik op met bijleren. Ik heb een stel boeken besteld en lees blogs en e-books over alle mogelijke onderwerpen die me van pas komen. Zo is er naast copywritingblogs en freelancetips bijvoorbeeld ook al een boek over time management de revue gepasseerd. Mocht iemand hier nog goede leestips hebben, hoor ik het graag, mijn toekomstige boekenreviewrubriek dankt u.
Het gaat niet snel. Het gaat niet vanzelf. Maar ik zet stappen, leg contacten, en raak gewend aan het freelancersritme, en dat lijkt me voor een eerste maand wel voldoende.
Tot de volgende!