De regen roffelt keihard op mijn dakraam en ik zit lekker in mijn badjas artikeltjes te tikken. Op zo’n momenten ben ik extra blij dat ik de deur niet uit hoef en toch kan doen wat ik graag doe. Zonder zelfs maar echte-mensen-kleren aan te hebben. Tijd dus om daar nog eens bij stil te staan, in een nieuw freelancersdagboek. Fasten your seatbelts, let’s go!
Vrijdag was ik op de koffie bij mijn grootmoeder. Onze gesprekken gaan meestal hetzelfde: ze vraagt hoe het met mijn vriend gaat, waar die woont, hoe wij elkaar leren kennen hebben, en of hij het niet vervelend vindt dat ik zo snel en zo veel praat. Maar vrijdag ging het anders. Ze vroeg wat ik nu eigenlijk deed. Een vraag die ik twee jaar lang succesvol vermeden heb, omdat ik niet wilde vertellen dat ik buiten strijd was, maar nu toch maar eens moest gaan beantwoorden. ‘Ik schrijf’, zei ik. “Magazines, folders, ‘dingen voor het internet’, vanalles.” Ik vulde nog aan dat ik mijn eigen bedrijfje had, en toen werd het even stil. “Gij zijt toch een slimme hé, gij”. Hopla, die steek ik in m’n zak.
Terwijl het, let’s be honest, niet heel moeilijk is, freelancer worden. Maar goed, dat weet mijn grootmoeder misschien niet en ik ga het haar niet vertellen. Overigens heb ik die grootmoederlijke bevestiging niet per se nodig. Ik blink altijd als ik kan praten over wat ik doe. Omdat ik trots ben op het feit dat het lukt, en vooral ook omdat ik blij ben dat ik erin ben geslaagd een leven te bouwen dat voor mij werkt. Zonder dat ik eraan onderdoor ga of moet inleveren op andere vlakken. Hashtag life goals.
Enfin, what have I been up to, behalve dan bevestiging halen bij mijn grootmoeder? A lot.
How to: op vakantie gaan zonder failliet te gaan
Ik ging op vakantie. Echte vakantie. Nu ben ik al wel eens eerder op vakantie geweest, maar dat ging maximaal over 1 week. Geen ramp dus voor de gemiddelde opdrachtgever. Deze zomer besloot ik dat het tijd werd voor een dubbel en dik verdiende dubbeldikke vakantie. Drie volle weken trok ik de stekker eruit. En wat er toen gebeurde… wel, eigenlijk niets. Er is geen man overboord, ik ben nul opdrachtgevers kwijt en mijn batterij is opgeladen. Magic.
Hoe ik dat heb geflikt? Door netjes te communiceren. Bij nieuwe klanten die er in de zomer bijkwamen, gaf ik al bij de kennismaking aan dat ik in september drie weken afwezig zou zijn, en ook mijn vaste opdrachtgevers bracht ik een week of drie op voorhand op de hoogte. Zo hadden ze tijd genoeg om nog alle dringende opdrachten mijn kant op te schuiven. Tijdens de twee weken voor mijn vertrek zette ik ook mijn vakantieperiode in m’n e-mailhandtekening, als reminder. En natuurlijk was er ook een out of office, maar die bleek door mijn succesvolle “hallo-ik-ga-op-vakantie-campagne” eigenlijk niet nodig te zijn. Of niemand had mij nodig in september, dat kan natuurlijk ook gewoon.
Anyhow, ik zette met een klein hartje mijn mail-app terug op mijn telefoon na terugkomst, en daar bleek het dus heerlijk rustig gebleven. Zo rustig dat ik de volle twee dagen panikeerde dat iedereen mij vergeten zou zijn. Gelukkig was de paniek van korte duur, want na een dag of drie begonnen de opdrachten weer als vanouds binnen te sijpelen, en vandaag is het weer ouderwets druk.
Systemen testen, systemen dumpen
Een ander ding waar ik mij heb beziggehouden de afgelopen maanden is het creëren van een handig, overzichtelijk systeem. Al sinds het begin der zelfstandige tijden ben ik op zoek naar Het Ideale Systeem, maar dat, en dat had ik snel door, bestaat niet. Dus is het nu een puzzel geworden van bestaande software, eigen geknutselde Google Sheets en oldschool notaboekjes. Ik probeerde eerder ClickUp en Trello, maar brak redelijk acuut met alletwee toen ik een paar maanden geleden Notion ontdekte, waarin ik nu mijn projecten plan en alle nuttige hersenspinsels bij probeer te houden. Daarnaast heb ik mijn oude trouwe administratiesheets, en ben ik deze week begonnen met het bijhouden van een bullet journal, in de hoop nog meer structuur en rust in mijn weken te krijgen. Die vaste compagnons worden af en toe aangevuld met grillen van het moment, afhankelijk van de noden van dat moment. Canva, Clockify, Planoly… you name it, ik heb het gebruikt.
Zal ik ooit tevreden zijn met mijn manier van werken? Vast niet 100%. Maar dat heeft vast ook te maken met het feit dat ik gewoon veel plezier beleef aan het uitproberen van nieuwe dingen. Dat de gang van zaken hier daardoor geregeld op de schop zal blijven gaan, daar moet ik mij maar gewoon bij neerleggen.
Koffiebar-vrijdag
En ten slotte introduceerde ik ook een nieuw concept in mijn business: koffiebarvrijdag. That’s right, ik ben dat wandelende cliché geworden, dat je op vrijdag met een Macbook en wat notitieboekjes in een koffiebar ziet, verzonken in haar eigen, superdrukke wereldje. Maar ik kan het uitleggen! Ik had namelijk tot voor kort een kantoorgenoot, en die kantoorgenoot is nu naar zijn échte kantoor vertrokken. Goed voor hem, erg saai voor mij. En om te vermijden dat ik de hele week niemand spreek, en tegen vrijdagavond niet meer weet hoe mijn eigen stem überhaupt klinkt (afgrijselijk, als ik moet afgaan op mijn opgenomen interviews), heb ik koffiebarvrijdag ingevoerd. Het is geen decadente luxe, het is een noodzakelijke maatregel tegen eenzaamheid. Voilà.
En zo kabbelt het freelanceleven hier rustig verder. Ik mag leuke dingen doen, ik blijf bijleren (vandaag leerde ik het Franse woord voor regenwaterput), en ik heb nog steeds geen heimwee naar normale-mensenjobs. En dat gaan we zo houden.
Meer lezen? Ik schrijf geregeld ook captions op Instagram.